Tromboliza to rozpad zakrzepów krwi powstających w naczyniach krwionośnych przy użyciu leków. Stosuje się go w zawale mięśnia sercowego, udarze i bardzo dużych zatorach płucnych.
Głównym powikłaniem jest krwawienie (które może być niebezpieczne), a w niektórych przypadkach tromboliza może być nieodpowiednia. Tromboliza może również odgrywać ważną rolę w terapii reperfuzyjnej, która zajmuje się szczególnie zablokowanymi tętnicami.
Jak wspomniano wcześniej trombolizę stosuje się przy zawale mięśnia sercowego. Badania wykazały, że śmiertelność można zmniejszyć za pomocą trombolizy (szczególnie fibrynolizy) w leczeniu zawałów serca.
W przypadku udarów tromboliza zmniejsza poważną niepełnosprawność lub śmierć, jeśli zostanie podana w ciągu 3 godzin od wystąpienia udaru niedokrwiennego, gdy nie ma przeciwwskazań do leczenia.
W leczeniu masywnej zatorowości płucnej terapia tromboliza ukierunkowana na cewnik jest bezpieczniejszą i skuteczniejszą alternatywą dla ogólnoustrojowej trombolizy. Obejmuje to wstrzykiwanie leków bezpośrednio do skrzepu.
Oprócz streptokinazy, wszystkie leki trombolityczne podaje się razem z heparyną (niefrakcjonowaną lub niskocząsteczkową heparyną), zwykle przez 24 do 48 godzin.
Tromboliza jest zazwyczaj dożylna. Można ją również stosować bezpośrednio w zaatakowanym naczyniu krwionośnym podczas angiografii (tromboliza dotętnicza), np. gdy pacjenci występują z udarem powyżej trzech godzin lub w ciężkiej zakrzepicy żył głębokich (tromboliza kierowana cewnikiem).
Trombolizę wykonuje wielu specjalistów medycznych, w tym radiologowie interwencyjni, chirurdzy naczyniowi, kardiolodzy, interwencyjni neuroradiolodzy i neurochirurdzy. W niektórych krajach, takich jak Stany Zjednoczone, ratownicy medyczni mogą podawać leki trombolityczne w przypadku zawałów serca w warunkach przedszpitalnych. Tromboliza przedszpitalna zawsze jest wynikiem obliczenia stosunku ryzyka do korzyści ataku serca, ryzyka trombolizy i pierwotnej dostępnej przezskórnej interwencji wieńcowej.
