Czym jest eradykacja?

Terminem „eradykacja” określa terapię, która polega na całkowitej eliminacji niechcianego drobnoustroju z organizmu. Na przykład bakterię Helicobacter pylori usuwa się z błony śluzowej żołądka, żeby wyleczyć choroby wrzodowe żołądka i dwunastnicy oraz przeciwdziałać ewentualnym nawrotom tych schorzeń.

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia, bakterią Helicobacter zainfekowane jest aż 70 proc. populacji w krajach rozwijających się i ok. 30 proc. populacji w krajach wysokorozwiniętych. Nie w każdym zakażonym organizmie rozwija się jednak proces chorobotwórczy.

Metody eradykacji i przebieg terapii

Leczenie eradykacyjne wykorzystuje środki powstrzymujące wydzielanie kwasów trawiennych w żołądku. Do tego celu zwykle stosowane są leki z tzw. grupy inhibitorów pompy protonowej, a także dwa antybiotyki: amoksycylina i metronidazol. Kuracja eradykacji trwa ok. 2 tyg. Podczas niej leki należy przyjmować 2 razy na dobę. Gdy lekarz stwierdzi, że terapia nie jest efektywna, czyli że po jej przeprowadzeniu nadal helicobacter pylori dalej znajduje się w organizmie – leczenie kontynuuje się, ale już z użyciem innego zestawu antybiotyków. Na ogół to gastrolog zaleca stosowanie tetracykliny i metronidazolu oraz amoksycyliny i lewofloksacyny.

Jeśli i tym razem terapia nie okaże się skuteczna – trzeba dokonać oceny wrażliwości drobnoustroju na stosowane antybiotyki. Następnie lekarz ustali dawki według uzyskanych wyników. Potwierdzenie, czy eradykacja usunęła całkowicie Helicobacter pyroli – gdy objawy chorobowe ustąpiły, lub zmniejszył się stopień ich nasilenia, nie jest konieczne. Jednak testom sprawdzającym koniecznie muszą poddać się pacjenci z krwawieniem wrzodowym.

Do oceny efektywności kuracji służą m.in. metody nieinwazyjne. Są to testy oddechowe oraz testy wykrywające obecność antygenów bakterii w stolcu. W rozpoznaniu rozwoju Helicobacter w organizmie wykorzystuje się też test urazowy. Wykazuje on właściwą czułość, ale wymaga pobrania wycinka tkanki z żołądka inwazyjną metodą endoskopową.

Wskazania do podjęcia eradykacji

Do głównych wskazań do eradykacji należy choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy. Ta metoda wspiera również terapię powikłań schorzeń wrzodowych, takich jak krwawienia czy przedziurawienia wrzodów. Zaleca się również usunąć Helicobacter przed leczeniem niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi NSLPZ , ale tylko w przypadku, jeśli zaplanowano dłuższą kurację. Eradykację stosuje się również u pacjentów z silnymi zmianami zapalnymi śluzówki żołądka i dwunastnicy, polipami gruczołowymi i hiperplastycznymi, w stanach przedrakowych żołądka, lub gdy rak wystąpił u członka rodziny, a także po resekcji żołądka.

Poleca się ją chorym z problemami z niedokrwistością na tle niedoboru żelaza oraz tych pacjentów, u których występuje niedobór wit. B 12. Wskazaniem jest także chłoniak żołądka MALT, jednak w przypadku jego rozwoju na tle infekcji Helikobacter pylori. Objawy, takie jak dolegliwości bólowych albo uczucia pełności i dyskomfortu w górnej partii brzucha, mogą oznaczać konieczność zdiagnozowania tzw. dyspepsji czynnościowej, czyli niestrawnością. Dyspepsję można leczyć za pomocą eradykacji, jeśli wcześniejsze terapie okażą się nieskuteczne.

Przeciwwskazania do eradykacji

Przeciwwskazaniem do eradykacji jest na pewno krwawienie z przewodu pokarmowego. W takim wypadku terapię należy odroczyć do momentu ustania krwawień.5 Istnieją również jednostkowe przeciwwskazania co do stosowania niektórych antybiotyków. Przepisuje je jednak lekarz, który dobiera odpowiednie medykamenty indywidualnie do potrzeb pacjenta.

Lekarz specjalista rozważy także, czy terapia jest konieczna, ponieważ sama obecność Helicobacter pylori w żołądku nie jest konieczna do jej usunięcia. Jego ocena opiera się na analizie stwierdzonych u pacjenta dolegliwości i/lub schorzeń. Gdy nie występują objawy kliniczne choroby wrzodowej lub niebezpieczeństwo rozwinięcia się choroby nowotworowej jest znikome, a jedynie rozpoznano przewlekłe, powierzchowne zapalenie żołądka –wtedy zwykle eradykacja nie jest konieczna.6 Nie wolno nam jednak zapominać, że tak duży odsetek ludności zainfekowanej H. pyroli wiąże się z ogromnym ryzykiem nawrotów zakażenia.

Jak się przygotować do eradykacji?

Szczególnych przygotowań przed wykonaniem wymagają jedynie testy diagnostyczne7 i te sprawdzające skuteczność leczenia. Przed badaniem oddechowym pacjent powinien być na czczo przez minimum 6 godzin. Jeśli chory zażywa jakieś antybiotyki – musi odczekać minimum miesiąc po zakończeniu kuracji.

Dopiero wtedy może poddać się testom oddechowym. Kiedy pacjent leczy się solami bizmutu, również zobowiązany jest przerwać terapię na miesiąc przed testem. Gdy przyjmuje inhibitory pompy protonowej, musi zaprzestać ich przyjmowania na tydzień przed badaniem. Natomiast jeśli zażywa H2 blokery, należy odstawić je na 2-3 doby przed testem.

Przed wykonaniem testu z kału również należy zaniechać kuracji antybiotykami, solami bizmutu lub inhibitorami pompy protonowej, ale tylko na 2 tyg. Przed planowanym badaniem.

Test urazowy jest przeprowadzany podczas gastroskopii, więc pacjent musi przygotować się tak, jak do badania gastroskopowego. Ta metoda wykrycia obecności bakterii Helicobacter wymaga również diety ścisłej na 8 godz. przed badaniem. Nie wolno wtedy przyjmować żadnych pokarmów, a 4 godz. przed gastroskopią nie powinno się również pić napojów, palić papierosów, ani nawet nie żuć gumy.

Korzyści płynące z eradykacji

Eradykacja bakterii Helicobacter to zmniejszenie ryzyka rozwinięcia się bardzo wielu chorób, takich jak zapalenia żołądka typu B czy wystąpienia wrzodów trawiennych. Badacze szacują, że H. pyroli przyczynia się do powstania aż ok. 80 proc. chorób wrzodowych żołądka i 90 proc. schorzeń wrzodowych dwunastnicy.8 Metodę tę stosuje się w terapii wyżej wymienionych schorzeń oraz w celu zapobiegania ich kolejnym nawrotom.

Eradykacja nie tylko pomaga leczyć powikłania chorób wrzodowych żołądka i dwunastnicy, zmniejsza również ryzyko wystąpienia nowotworu, zwłaszcza u osób w grupie wysokiego ryzyka. Łagodzi stany zapalne śluzówki żołądka i dwunastnicy, a także eliminuje objawy niestrawności. Stosowanie tej metody w przypadku dyspepsji wciąż jednak budzi kontrowersje w środowisku medyczny.

Na czym polega ten zabieg i kiedy należy go wykonać?

Czym jest fango?

Fango to inaczej nazwa mułu, czyli szlamu pochodzenia wulkanicznego o dużej zawartości drogocennych składników mineralnych. Pojęciem tym określa się również szeroko pojęte lecznicze zabiegi z jego wykorzystaniem. Zastosowanie fango jest bardzo zróżnicowane – błoto ma działanie lecznicze, profilaktyczne, wspomaga rehabilitację i wpływa korzystnie na wygląd skóry. Fango pochodzi z Włoch. Właściwości tego surowca odkryto już w starożytności i do dziś z powodzeniem stosuje się je na polu medycyny alternatywnej oraz do zabiegów kosmetycznych.

Fango należy do peloidów, czyli podwodnych osadów bogatych w cenne minerały i mikroelementy szeroko wykorzystywane do celów leczniczych. Do grupy tej należy także borowina, określana mianem „fango borowinowego” dla zabiegów z jej wykorzystaniem.

Rodzaje fango

Zabiegi z wykorzystaniem fango dzielimy głównie na:

• Organiczne, w których skład wchodzi muł wulkaniczny, algi oraz mikroorganizmy, które odpowiadają za proces dojrzewania surowca. Ten proces często trwa kilka miesięcy.
• Nieorganiczne. W ich składzie znajduje się więć tylko fango wymieszane z wodą termalną.

Metody wykonywania fango

Zabiegi w ramach fangoterapii wykonuje się różnymi metodami, takimi jak:

• Zawijanie całkowite ciała. Przy pomocy tej specjalnej techniki pacjent zostaje owinięty w tkaninę pokrytą warstwą fango, następnie dodatkowo w folię i koc. Zabieg trwa od 30 do 60 minut.
• Zawijanie częściowe, czyli okłady polegające na zawijaniu w fango tylko określonej części ciała.
• Kąpiele dłoni lub stóp.
• Ugniatanie rękami masy fango
• Wskazania do zabiegów fango

Fango jest uważane za niezwykle uniwersalny surowiec leczniczy, który pomaga przy następujących problemach zdrowotnych:

• Przewlekłe bóle.
• Problemy z układem kostnym i mięśniowym, tym dolegliwości w okolicach odcinka szyjnego i ramion.
• Stany pourazowe, np. Złamania i skręcenia.
• Lumbago, czyli bóle w okolicy lędźwiowej.
• Zapalenie kości i stawów.
• Sztywnienie mięśni.
• Ból stawów i mięśni związany z reumatyzmem.
• Choroby zapalne
• Problemy skórne, takie jak neurodermit, łuszczyca.
• Zaburzenia natury psychicznej.

Przeciwwskazania do zbiegów fango

Rehabilitacja z wykorzystaniem fango ma silne właściwości rozgrzewające, które mogą okazać się niepożądane u niektórych pacjentów. Z zabiegów nie powinny również korzystać kobiety w ciąży oraz osoby z podwyższoną temperaturą ciała lub cierpiące na następujące schorzenia:

• Ostre stany zapalne
• Choroby układu krążenia, niewydolność serca
• Krwawienia, wrzody żołądka
• Choroby płuc
• Hipestezja.
• Planując zabiegi należy zawsze skonsultować swój stan zdrowia z lekarzem specjalistą.

Korzyści z zabiegów fango

Zabieg fango ma nie tylko działanie rehabilitacyjne, ale również właściwości odprężające, dlatego terapię tę poleca się osobom zestresowanym i znerwicowanym. Kobiety wykorzystują go jako środek pomagający w walce z cellulitem, ujędrniający skórę, oczyszczający z toksyn, pomocny w zachowaniu młodego wyglądu. Również jako środek zmniejszający dolegliwości i dyskomfort związany z menstruacją.

Czym jest hirudoterapia?

Hirudoterapia to sposób leczenia schorzeń przy pomocy nakładanych na ciało pijawek. Są to słodkowodne pierścienice przypominające robaki, które jedzą mięso i piją krew. Nazwa terapii pijawkami wzięła się od nazwy ich gatunku, Hirudo medicinalis. Jest on używany w farmakologii już od czasów starożytnych. Wzmianki o pijawkach leczniczych znaleźć można już w egipskich hieroglifach, a nawet Biblii, czy pismach greckich i rzymskich medyków.

Jak przebiega hirudoterapia?

Pijawki przystawia się we wskazane na ciele pacjenta miejsce, pozwalając im na wkłucie się przy pomocy otworu gębowego. Zwierzęta te posiadają aż 3 szczęki, a w każdej znajduje się ok. 80-90 chitynowych zębów.

Po wkłuciu w ciało pijawki pobierają krew – potrafią ją wypić w ilości aż dziesięciokrotnie przewyższającej masę ich ciała, jednocześnie wprowadzając do organizmu człowieka substancje lecznicze. Po zakończeniu leczenia pijawki muszą zostać unicestwione. Polskie prawo zabrania stosowania tych samych pijawek na wielu pacjentach.

Wskazania do podjęcia hirudoterapii

Hirudoterapia może wspomóc leczenie szerokiego spektrum chorób i zaburzeń, do których należą choroby

• układu sercowo-naczyniowego. Dużym powodzeniem cieszy się leczenie żylaków pijawkami. Dzięki nim po pewnym czasie ustępuje powodowany żylakami ból ustępuje, a one same przestają być widoczne,
• układu ruchu,
• neurologiczne,
• narządów oddechowych,
• przewodu pokarmowego,
• urologiczne,
• laryngologiczne,
• oczu,
• stomatologiczne,
• układu endokrynnego,
• ginekologiczne,
• dermatologiczne.

Przeciwwskazania do hirudoterapii

Hirudoterapii zdecydowanie nie można wykonać u osób które:

• cierpią na hemofilię lub inne choroby krwi, ograniczające jej krzepliwość,
  mają zaawansowaną anemię,
• są w ciąży, ponieważ niektóre znajdujące się w ślinie pijawek substancje mogą wywołać poronienie. Istnieje również ryzyko zakażenia bakteryjnego, które musi być leczone chemicznie i może zaszkodzić płodowi.

Pijawek do leczenia chorób nie zaleca się również u:

• osób z wysoką temperaturą ciała, chorych na gruźlicę lub zarażonych wirusem HIV,
• dzieci poniżej 10 roku życia,
• osób z problemami psychicznymi,
• kobiet w czasie trwania miesiączki,
• osób ogólnie osłabionych.

Przed rozpoczęciem hirudoterapii należy skontaktować się z lekarzem, który indywidualnie określić może inne przeciwwskazania.

Jak się przygotować do hirudoterapii?

Na 24 do 48 godzin przed zabiegiem pacjent powinien zaprzestać używania kosmetyków. Zaliczają się do nich m. innymi dezodoranty, wody zapachowe. W tym okresie do zachowania higieny stosować należy naturalne, bezzapachowe kosmetyki. Na dobę przed hirudoterapią nie wolno również spożywać alkoholu czy innych używek ani jeść ostrych potraw.

Leczenie pijawkami kosztuje około kilkudziesięciu złotych za zabieg.

Korzyści płynące z hirudoterapii

Leczenie pijawkami staje się coraz popularniejsze. W medycynie wracają trendy leczenia naturalnego. W hirudoterapii to jednak nie opinie się liczą, ale jej efekty. Substancje zawarte w ślinie pijawek substancje mają właściwości przeciwzakrzepowe, przeciwbólowe, przeciwhistaminowe, antybiotyczne. Regenerują skórę i komórki nerwowe oraz rozszerzają i uszczelniają naczynia krwionośne. Wpływa to kompleksowo na poprawę funkcjonowania organizmu.

Kiedy jest wskazana i jak przebiega?

Czym jest immunoterapia?

Immunoterapia to leczenie stosowane w celu pobudzenia, bądź przywrócenia pełnej zdolności systemu odpornościowego do zwalczania infekcji i chorób. Leczeniem immunologicznym można w zasadzie nazwać każdą formę leczenia, która bazuje na wykorzystaniu naturalnych zdolności obronnych organizmu. Immunoterapia zwana jest również bioterapią lub terapią biologiczną. Często wykorzystuje się podczas niej substancje zwane modyfikatorami odpowiedzi biologicznej (BRM). W reakcji na choroby i zakażenia, ludzki organizm produkuje zwykle niewielkie ilości BRM. Substancja ta wytworzona laboratoryjnie w większej ilości może być pomocna w leczeniu nowotworów i innych chorób.

Rodzaje immunoterapii

Immunoterapię możemy podzielić na kilka rodzajów, w zależności od:
skoncentrowania na danej części ciała:

– lokalna – dotyczy tylko jednej części ciała
– całościowa – dotyczy całego ciała

ukierunkowania:

– immunoterapia swoista, inaczej celowana – ukierunkowana na określony rodzaj komórek, które powinny być zwalczone
– immunoterapia nieswoista (niespecyficzna) – pobudza cały system odpornościowy do lepszego działania ogólnego

Przebieg immunoterapii

Immunoterapia alergenowa, inaczej zwana odczulaniem, polega na regularnym, stopniowym dostarczaniu do organizmu okresowo zwiększanych dawek alergenu. Ma to na celu zwiększyć tolerancję organizmu na określony składnik uczulający i doprowadzić do złagodzenia, bądź nawet całkowitego zlikwidowania objawów alergii.
Immunoterapię praktykuje się również w leczeniu nowotworów . Pacjentowi podaje się szczepionki zawierające jego własne komórki, bądź antygeny nowotworowe.

Wskazania do immunoterapii:

Przy alergii odczulanie jest wskazane u osób:

• cierpiących na przewlekły, alergiczny nieżyt nosa i spojówek, oraz astmę, jeśli badania immunologiczne wykazały, że dany alergen odpowiedzialny jest za występowanie jej objawów,
• uczulonych na jad owadów błonkoskrzydłych,
• uczulonych na pyłki traw, drzew i chwastów, roztocza kurzu domowego, alergeny
• zwierzęce, karaluchy, czy nawet zarodniki grzybów pleśniowych.

Przeciwwskazania do immunoterapii

Przeciwwskazania do zastosowania immunoterapii swoistej:

• współwystępujące choroby autoimmunologiczne,
• nowotwory złośliwe,
• niedobory odporności,
• występowanie ostrych objawów zakażenia,
• zaburzenia psychiczne,
• przeciwwskazania do stosowania adrenaliny,
• utrudniony kontakt z pacjentem,
• równoległe przyjmowanie beta – blokerów,
• ciężka, źle kontrolowana astma,
• ciąża,
• dzieci w wieku poniżej pięciu lat.

Jak się przygotować do immunoterapii?

Przed podjęciem immunoterapii alergenowej u pacjenta należy przeprowadzić dokładne rozpoznanie i diagnozę choroby, a także zbadać i wykazać uczulenie na dane alergeny.

Pacjent powinien być dokładnie poinformowany przez lekarza o wszystkich wadach i zaletach immunoterapii, a także świadomie wyrazić zgodę na jej przeprowadzenie.

Po przyjęciu szczepionki należy przez przynajmniej 30 minut pozostać w gabinecie zabiegowym pod obserwacją lekarza, a na umówione wizyty przychodzić w terminie i przestrzegać dat szczepienia. Po zastrzyku nie zaleca się podejmowania wzmożonej aktywności fizycznej. Pomiędzy wizytami należy również kontrolować oraz zapisywać wszelkie niepokojące objawy, by później przedstawić je lekarzowi.

Korzyści płynące z immunoterapii

Immunoterapia ma na celu nowoczesne wspomaganie naturalnej zdolności układu odpornościowego do zwalczania chorób i infekcji. Pomaga w złagodzeniu bądź całkowicie eliminuje objawy alergii. Z powodzeniem stosuje się ją również przy leczeniu chorób nowotworowych.

Czy jest insulinoterapia?

Insulinoterapia stanowi bardzo istotną część leczenia osób cierpiących na cukrzycę typu 1, a także wspomaga wiele osób z cukrzycą typu 2. Jej celem jest utrzymanie odpowiedniego poziomu cukru we krwi. Insulinę wstrzykuje się w tłuszcz podskórny za pomocą strzykawki, pióra insulinowego lub stałej pompy insulinowej. Sposób jej podawania zależy od rodzaju cukrzycy pacjenta i dziennych wahań poziomu cukru w jego krwi.

Rodzaje insulinoterapii

Wyróżniamy 3 rodzaje insulinoterapii:

• insulinoterapia konwencjonalna – polega na podaniu jednego lub dwóch zastrzyków insulinowych w ciągu doby. Są to dawki o przedłużonym działaniu lub dwufazowa mieszanina insuliny szybko działającej z insuliną o przedłużonym działaniu.
• intensywna insulinoterapia czynnościowa – polega na podawaniu wielokrotnych zastrzyków lub podawaniu stałej insuliny
• insulinoterapia funkcjonalna – ta forma wymaga największego zaangażowania chorego – polega na stałym mierzeniu i monitorowaniu poziomu cukru we krwi w ciągu dnia, i tworzeniu na tej podstawie elastycznego schematu podawania insuliny zgodnie z zapotrzebowaniem organizmu pacjenta.

Przebieg insulinoterapii

Zanim rozpocznie się insulinoterapia – mówimy tutaj o cukrzycy typu 2 – jej leczenie rozpoczyna się od opracowania dla chorego zaleceń dietetycznych, oraz planu aktywności fizycznej, a także wyszczególnienia rodzaju przyjmowania przeciwcukrzycowego leku doustnego. Włączenie innych leków przeciwcukrzycowych i insuliny, bądź jej analogu o przedłużonym działaniu, stanowi następny krok2. Cukrzycę typu 1 leczy się przy pomocy insuliny już od momentu rozpoznania.

Do podawania insuliny cukrzycy stosują pióra insulinowe . Wymienne wkłady insulinowe mieszczą się w środku przypominającego zwykły długopis (pen) urządzenia, lub używają pomp insulinowych. Są to niewielkie, noszone przeważnie na pasku od spodni urządzenia, dostarczające odpowiednią porcię insuliny na podstawie zaprogramowanego, stałego podskórnego wlewu.

Wskazania do insulinoterapii

• Cukrzyca typu 1, a także cukrzyca LADA, leczone od chwili rozpoznania.
• Cukrzyca typu 2 – przy przeciwwskazaniach do stosowania bądź przy nieskuteczności leków doustnych, również w leczeniu czasowym.

Jak się przygotować do insulinoterapii?

Pacjent powinien przejść szereg badań przed rozpoczęciem insulinoterapii. Po sprawdzeniu ich wyników dobry lekarz diabetolog określi typ choroby, a także stwierdzi, w jakim momencie potrzebne jest rozpoczęcie insulinoterapii. Jeśli jest potrzebne natychmiast, zaleci odpowiedni sposób oraz częstotliwość podawania insuliny a także metodę jej podawania.

Zasady insulinoterapii powinny być znane nie tylko pacjentowi, ale również jej rodzinie, jak również osobom, z którymi ma kontakt na co dzień (np. metodę podawania insuliny dziecku należy objaśnić jego nauczycielom w szkole).

Korzyści z insulinoterapii

Regularne podawanie insuliny pomaga w ustabilizowaniu poziomu cukru we krwi, a tym samym umożliwia prawidłowe funkcjonowanie organizmu chorego na cukrzycę.

Kiedy jest wskazana i jak przebiega?

• ból
• choroba Parkinsona
• fibromialgia
• kontuzje
• leczenie bólu
• reumatyzm
• stawy
• terapia polem magnetycznym
• zaburzenia erekcji
• zapalenie kości
• zapalenie stawów

Co to jest magnetoterapia?

Magnetoterapia to dziedzina medycyny niekonwencjonalnej, która polega na terapii polem magnetycznym. Stosowana jest w leczeniu różnego typu schorzeń, w tym dolegliwości bólowych. Do określenia natężenia pola magnetycznego używa się wartości indukcji wyrażonej w jednostkach „tesla” lub „gaus”. Terapeutyczne magnesy mają zazwyczaj wartość 200-10,000 gausów, jednak te przeznaczone do użytku domowego mają około 200 gausów. W terapii stosowane jest pole magnetyczne niskiej częstotliwości – około 10-20 Hz.

Metody magnetoteropii

Magnetoterapię przeprowadza się w gabinetach lub poza nimi. Aparatura stosowana w gabinetach to aplikatory stosowane pod specjalnym nadzorem (wykorzystywane w terapii zaburzeń psychicznych, np. depresji), a także urządzenia, których rozmiary uniemożliwiają korzystanie z nich przez pacjenta w warunkach domowych.

Ponadto w magnetoterapii stosuje się aplikatory przenośne, wspomagające rehabilitację domową oraz odnowę biologiczną.

Kolejną metodą są niewielkie magnesy lecznicze, przeciwbólowe, biżuteria magneto-terapeutyczna, pasy, plastry lub kule.

Wskazania do magnetoterapii

Kurację z wykorzystaniem działania pola magnetycznego stosuje się przy różnego typu dolegliwościach, takich jak:

• Bóle, w tym bóle po zabiegach chirurgicznych, bóle kręgosłupa, migreny
• Zapalenie kości i stawów
• Reumatyzm.
• Fibromialgia
• Syndrom chronicznego zmęczenia
• Urazy sportowe
• Napięcie nerwowe

Leczenie magnesami stosują także osoby wierzące w skuteczność ich działania w terapii innych zaburzeń, od problemów z erekcją i zasypianiem po chorobę Parkinsona.

Przeciwwskazania do magnetoterapii

Terapia polem magnetycznym jest wykluczona w przypadku osób z wszczepionymi implantami elektronicznymi oraz następujących stanów i schorzeń:

• Ciąża i karmienie piersią
• Nowotwory
• Gruźlica
• Krwawienia i choroby krwi
• Choroby neurologiczne, w tym epilepsja
• Nadczynność tarczycy
• Niskie ciśnienie oraz nadciśnienie

O przeciwwskazaniach do magnetoterapii u indywidualnego pacjenta powinien zdecydować lekarz. Oprócz badań magnoterapia nie wymaga specjalnych przygotowań, a pole magnetyczne niskiej częstotliwości oddziałuje nawet, jeśli osoba poddawana zabiegowi ma na sobie ubranie.

Korzyści z magnetoterapii

O zbawiennym działaniu magnetoterapii na organizm byli przekonani już starożytni Egipcjanie, aczkolwiek na przestrzeni wieków metoda ta była różnie oceniana przez specjalistów.

Istnieją jednak badania przeprowadzone w różnych częściach świata, w tym w prestiżowych placówkach jak Uniwersytety Yale, Harvard czy Imperial College London, które potwierdzają jej pozytywne efekty w leczeniu tak różnorodnych dolegliwości jak zapalenia stawów, depresja, nietrzymanie moczu, gojenie się ran, epilepsja, urazy kręgosłupa, migreny, a nawet rak i wiele innych schorzeń. Wciąż przeprowadzane są badania i testy, których zadaniem jest ocena wpływu pola magnetycznego na organizm

Jaki jest przebieg tej terapii i kiedy jest ona wskazana?

Neuromobilizacja to bardzo skuteczna metoda lecznicza, zaliczana do rodzaju terapii manualnych, której celem jest poprawa funkcjonowania układu nerwowego człowieka.

Spełnia szereg ważnych zadań: bada oraz diagnozuje zaburzenia, wpływa korzystnie na poprawę elastyczność i ukrwienie tkanki nerwowej, redukując napięcie tkanek i wspomagając ich regenerację. Głównie jest stosowana w leczeniu bólu.

Najbardziej znany typ neuromobilizacji to metoda Butlera. Ten australijski terapeuta stworzył technikę pozwalającą na dokładne badanie i likwidację zaburzeń przesuwalności tkanki nerwowej w odniesieniu do innych tkanek, co znacznie zmniejsza dyskomfort i dolegliwości bólowe.

Rodzaje neuromobilizacji

W zależności od części ciała na której wykonany zostanie zabieg i rodzaju schorzenia, wyróżniamy różne rodzaje terapii, takie jak: neuromobilizację nerwu kulszowego, neuromobilizację nerwu łokciowego, neuromobilizację nerwu promieniowego, neuromobilizację nerwu strzałkowego oraz wiele innych. O doborze odpowiedniej techniki decyduje fizjoterapeuta.

Neuromobilizacja- przebieg terapii

Metodę warto wprowadzić już od bardzo wczesnej fazy choroby, najlepiej zaraz po postawionej diagnozie, zapobiegnie to tworzeniu się nieodwracalnych zmian w organizmie. Technika ta jest bezbolesna.

Zanim terapeuta rozpocznie zabiegi, najpierw dokonuje diagnozy zaburzeń przewodnictwa nerwowego, przeprowadza testy czucia powierzchniowego i głębokiego oraz bada odruchy pacjenta. W trakcie terapii nerwy są kolejno napinane i rozciągane, a pacjent doświadcza przyjemnego uczucia ciepła rozchodzącego się po poszczególnych częściach ciała.

Wskazania do neuromobilizacji

Terapii mogą poddać się pacjenci cierpiący z powodu dolegliwości takich jak:

• Ostre stany zapalne
• Bóle, w tym bóle migrenowe
• Dolegliwości ze strony układu mięśniowego
• Problemy z ruchomością stawów.
• Nieprawidłowe funkcjonowanie narządów jamy brzusznej, np żołądka, wątroby
• Zaburzenie czucia.
• Zespół cieśni nadgarstka. Stosuje się wtedy neuromobilizację nerwu pośrodkowego.
• Bolesny bark
• Rwa kulszowa, dyskopatia i inne schorzenia

Przeciwwskazania do wykonywania neuromobilizacji

Zabiegi neuromobilizacyjne nie mogą zostać przeprowadzone przy braku odpowiedniej współpracy pacjenta. Oprócz tego do kolejnych przeciwwskazań należą:

• Ostre uszkodzenia układu nerwowego
• Nowotwory układu nerwowego lub kręgosłupa
• Infekcje, stany zapalne o ostrym przebiegu, podwyższona temperatura
• Ból spoczynkowy
• Niestabilne objawy neurologiczne
• Zaburzenia pracy pęcherza moczowego, jelit, zwieraczy odbytu itp.
• Niestabilność kręgosłupa lub wrodzone schorzenia kręgosłupa i stawów

Jak przygotować się do neuromobilizacji?

Zanim pacjent zostanie poddany terapii, powinien przejść szereg badań i testów, w tym testy napięciowe i ruchomości pni nerwowych, a także badanie czucia eksteroceptywnego oraz proprioceptywnego, odruchów mięśniowych czy funkcji mięśni wskaźnikowych.

Korzyści z neuromobilizacji

Terapia ta ma głównie właściwości rozluźniające mięśnie i łagodzące dolegliwości bólowe. Tkanka nerwowa pozostaje lepiej ukrwiona, a obrzęki zmniejszone. Neuromobilizacja wpływa również na odtworzenie prawidłowej neuromechaniki, fizjologii komórek nerwowych oraz zmniejsza napięcie układu współczulnego, który odpowiada on za mobilizację ustroju.

Na czym polega i jak się do niego przygotować?

Odczulanie, czyli immunoterapia, jest jedyną w 100% skuteczną metodą terapii schorzeń o podłożu alergicznym, znaną współczesnej medycynie. Inne, dostępne sposoby leczenia polegają na unikaniu styczności z alergenem, co jest to niestety bardzo trudne, lub na farmakoterapii, która tylko leczy objawy. Odczulanie skutkuje znacznym zmniejszeniem wrażliwości alergika na alergeny, a w rezultacie zupełnie usuwa lub znacznie ogranicza objawy chorobowe. Wykazuje również działania wspomagające i naprawcze systemu immunologicznego.

Rodzaje odczulania

Są dwie metody odczulania, które chory może wybrać po diagnozie i konsultacji z lekarzem alergologiem. Najczęściej wykorzystywane się iniekcje podskórne, które uznaje się za najskuteczniejszy sposób leczenia alergii.

Podczas ich stosowania są jednak niezbędne systematyczne wizyty u alergologa. Drugi rodzaj to tzw. odczulanie podjęzykowe. Jest to sposób preferowany jest przez pacjentów, którzy nie mogą regularnie przychodzić do poradni specjalistycznej. Poleca się go też małym dzieciom oraz osobom, u których istnieje podejrzenie wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego. Ta metoda ma niskie ryzyko powstania działań niepożądanych.

Przebieg terapii odczulających

Na początku lekarz poda pacjentowi dawkę alergenów w postaci szczepionki. Zazwyczaj pierwszy etap odczulania trwa od 2 do 3 miesięcy, podczas których pacjent otrzymuje systematycznie rosnące dawki alergenu co 7 do 14 dni. Kolejna faza to tzw. terapia podtrzymująca, która polega na podawaniu kolejnych dawek co 4 do 6 tygodni. Cały proces całkowitego odczulania trwa od 3 do 5 lat.

Po każdym zastrzyku chory powinien pozostać w gabinecie pod obserwacją alergologa przez ok. pół godziny, ponieważ wtedy mogą pojawić się działania niepożądane, które będą wymagały szybkiej interwencji.

Wskazania do przeprowadzenia odczulania

Wskazania do immunoterapii określa specjalista, lekarz alergolog. Odczulanie polecane jest pacjentom zarówno z alergią wziewną oraz alergią na jad owadów. Tę metodę wykorzystuje się u osób w wieku od 5 do 45 lat. Nim odczulanie zostanie rozpoczęte, specjalista diagnozuje schorzenie i poświadcza rozpoznanie reakcji alergicznych testami skórnymi.

Czasami też trzeba oznaczyć miana przeciwciał przeciwko alergenom we krwi. Przed skierowaniem na immunoterapię, lekarz powinien udowodnić uczulenie na dany alergen oraz wykazać zależność między jego działaniem a objawami choroby.

Przeciwwskazania do odczulania

Przeciwwskazania do odczulania występują u osób, w których układzie immunologicznym istnieją zaburzenia wykluczające uzyskanie prawidłowej reakcji organizmu na leczenie. Są to np.: pacjenci z niedoborami immunologicznymi, ze schorzeniami tkanki łącznej oraz nowotworami. Okresowe przeciwwskazania obejmują także chorych, u których stwierdzono infekcje o podłożu wirusowym lub bakteryjnym.

Metody tej również nie zaleca się osobom z chorobami układu krążenia, której przebieg często bywa niestabilny. W każdym przypadku jednak przeciwwskazania musi ocenić specjalista, który dokonuje indywidualnej oceny stanu zdrowia pacjenta.

Jak się przygotować do odczulania?

W dniu, w którym ma być wykonany zabieg immunoterapii iniekcyjnej, pacjent powinien unikać nadmiernego wysiłku fizycznego i przegrzania organizmu, a na godzinę przed zabiegiem przyjąć odpowiednią dawkę leku przeciwhistaminowego. Jeżeli zastosuje się odczulanie metodą doustną – należy sprawdzić, czy nie występuje stan zapalny błony śluzowej w jamie ustnej lub jakiekolwiek inne jej uszkodzenie. Lekarz musi też zbadać pacjenta, by wykluczyć wystąpienie ewentualnych okresowych infekcji, która mogłaby ukryć objawy niepożądane.

Korzyści z odczulania

Każda immunoterapia ogranicza stopień wrażliwości chorego pacjenta na alergen uczulający i redukuje uciążliwe symptomy, oraz naprawia zaburzenia w funkcjonowaniu układu immunologicznego.

Np. odczulanie na kurz nie tylko znacznie zmniejsza, a nawet całkowicie eliminuje objawy alergii. Leczy również samo schorzenie. Co więcej, pacjenci po immunoterapii na roztocza rzadziej reagują również na inne rodzaje alergenów. Metodę tę stosuje się też u chorych z nieżytem nosa lub astmą, ponieważ bardzo skutecznie leczy oba te schorzenia.