Pomimo tego, że domowe sposoby walki z hemoroidami bywają efektywne, nie należy zaniedbywać wizyt u lekarza. Specjalista który zaplanuje Ci kurację na kilka tygodni (w niektórych przypadkach czas leczenia może wydłużyć się do kilku miesięcy). Dzięki zaleceniom specjalisty i własnej konsekwencji, unikniesz zabiegu chirurgicznego.

Naturalne sposoby na hemoroidy przynoszą rezultaty jedynie gdy stosuje się je w początkowym stadium choroby. Kiedy schorzenie już się rozwinie, mogą wspierać farmakologiczne metody terapii.

Pierwszy niepokojący sygnał który powinien zaniepokoić pacjenta to swędzenie okolic odbytu. Objawom może towarzyszyć sącząca się wydzielina, która stwarza środowisko sprzyjające rozwojowi odczynów zapalnych i alergicznych w tych wrażliwych okolicach.

Jeśli zauważalny jest nawet niewielki ślad krwawienia podczas wizyty w toalecie, najwyższy czas wybrać się do lekarza. Zdarza się, że wewnątrz kanału odbytniczego puchną żyły. Tworzą się wówczas tworzą się hemoroidy wewnętrzne. Natomiast, gdy obrzęk powstaje w okolicach otworu odbytu mamy do czynienia z hemoroidami zewnętrznymi. Czasem zdarzy się, iż występują one równocześnie.

Hemoroidy – jakie leki przynoszą ulgę?

Większość leków na hemoroidy dostępnych jest bez recepty. Potrafią skutecznie ograniczyć dyskomfort chorego, zahamować rozwój guzków.

Niektóre środki, np.: czopki doodbytnicze, wykazują działanie przeciwbólowe i antyzapalne, ale istnieją też preparaty antybakteryjne. Te ostatnie zmniejszają opuchliznę lub zatrzymują krwawienie. Wiele z nich to środki pochodzenia roślinnego, ekstrakty m.in. z kasztanowca, arniki czy nagietka, a nawet z pączków topoli. Na ogół jeden środek, np. maść na hemoroidy, zawiera kilka rożnych połączonych substancji.

Dzięki temu taki środek ma coraz szersze spectrum działania. To potęguje efekty kuracji. Diosmina pomoże również zahamować krwawienie i rozluźni napięcie występujące w ścianach żył, a hydrokortyzon – podobnie jak wspomniane ekstrakty roślinne – ograniczy ogniska zapalne choroby. Jeśli pacjent szuka ulgi w bólu i swędzeniu, powinien sięgnąć przy dobroczynną cynchokainę.

Neomycyna pomoże zwalczyć zakażenia, natomiast różnorakie preparaty z zawiesiną bakterii i produktów przemiany materii wpłyną korzystnie na odporność skóry.

Hemoroidy u kobiet w ciąży i dzieci

Jest to przypadłość z którą często borykają się kobiety w ciąży. Wtedy należy zadbać o regularne wypróżnianie. Gdy świąd jest nieprzyjemny, należy przemywać okolice odbytu dedykowane kobietom w ciąży. Kiedy zaobserwujemy pierwsze krwawienia, ukojenie przyniosą okłady z herbaty.

Jej liście są bogate w tzw. kwas taninowy, który świetnie zabliźnia i goi niewielkie rany. Pamiętaj, że w czasie ciąży nie powinno stosować się nasiadówek, jednak można wspomagać się krótkimi, ciepłymi kąpielami. Hemoroidy po porodzie stanowią niestety częstą przypadłość, a wynika ona z długotrwałego parcia.

Ich pojawianiu się sprzyjają zaparcia. W połogu starajmy się im zapobiegać, np. przez spożywanie produktów obfitujących w błonnik, picie dużej ilości płynów, unikanie ziaren wysoko przetworzonych występujących głównie w białym pieczywie oraz przez regularną aktywność fizyczną. Jeśli spostrzeżesz pierwsze symptomy, możesz skorzystać z dostępnych w aptece leków i preparatów.

Jednak przed ich zastosowaniem uprzednio zasięgnij opinii lekarza, zwłaszcza, przy karmieniu piersią. Na pewno ulgę przyniosą też okłady z oczaru lub kory dębu oraz nasiadówki z kory dębu.

Hemoroidy występują również u dzieci, zwłaszcza tych genetycznie obciążonych genetycznie ryzykiem pojawienia się schorzenia. Leczenie przebiega podobnie jak u pacjentów dorosłych. Jednak gdy zauważymy niepokojące objawy u swego malucha, koniecznie powinniśmy to skonsultować się z pediatrą. U najmłodszych pacjentów mogą one oznaczać współistnienie innych chorób, które mogą dodatkowo zaogniać zmiany.4

Hemoroidy – leczenie domowe przynosi ukojenie

Jeśli skutki hemoroidów chcemy złagodzić nasiadówkami, pamiętaj, by nie trwały one zbyt długo. Maksymalnie do 10 min. Należy przygotować je w wodzie o temp. do 40 st. C., do której dolewamy wywar z kory dębu, rumianku albo nadmanganian potasu. Następnie siadamy w niej z podkurczonymi nogami. Skuteczne bywają też inne mieszanki ziołowe.

Sprawdzają się również ciepłe kąpiele z olejkiem eterycznym np.: lawendowym, z jagód jałowca, rozmarynowym bądź cytrynowym. Ulgę przyniosą też okłady z lodu lub ugotowanej cebuli z odrobiną oliwy.

Wspomniana wcześniej herbata też bywa pomocna. Niektórzy też ratują się przemywaniem chorych miejsc chusteczkami moczonymi w kojącym wyciągu z rumianku, aloesu czy nagietka.

W walce z hemoroidami można wspierać się wieloma domowymi sposobami, na pewno złagodzą one dolegliwości i pomogą pacjentowi przetrwać najtrudniejszy czas. Nigdy nie zapominajmy jednak jak ważna jest fachowa opinia specjalisty. Tylko on trafnie oceni, które leczenie będzie najbardziej skuteczne, lub czy należy wdrożyć kolejne środki. Nie zaniedbujmy i nie odkładajmy na później wizyty lekarskiej. Jest to najistotniejszy punkt na drodze pacjenta do powrotu do zdrowia.

Kiedy jest wskazana i jak się najlepiej przygotować do jej wykonania?

Czym jest chemioterapia?

Chemioterapia jest jedną z metod leczenia wykorzystywaną w zwalczaniu chorób nowotworowych, oraz chorób wywołanych przez pasożyty i drobnoustroje. W zależności od stadium zaawansowania raka, może być terapią podstawową lub wspomagającą chirurgię onkologiczną lub radioterapię. W kuracji chemicznej stosowane są leki cytostatyczne, dostarczane do organizmu na kilka sposobów: domięśniowo lub dożylnie. Zadaniem farmaceutyków jest zniszczenie komórek rakowych i zapobieganie rozwijaniu się nowotworów.

Rodzaje chemioterapii

Biała chemioterapia jest mało agresywnym rodzajem terapii pacjentów onkologicznych, który polega na podawaniu bleomycyny. Ten lek nie powoduje toksycznego działania na szpik kostny.

Czerwona chemioterapia koncentruje się na podawaniu leków z grupy antracyklin dożylnie. Niestety, ma on toksyczne działanie na serce. Chemia czerwona jest wskazana jest przy leczeniu białaczki, nowotworów piersi, gruczołu krokowego, pęcherza moczowego, oraz schorzeniach układu krwionośnego.

Chemioterapia żółta opiera się na trzech cytostatykach: 5-fluorouracylu, cyklofosfamidu, metotreksatu. Są to środki stosowane głównie jako leczenie uzupełniające w terapii nowotworów piersi.

Chemia platynowa, inaczej cisplatyna, jest to nieorganiczny związek platyny o działaniu cytostatycznym. Wskazaniem do terapii platynowej jest m.in. leczenie bardzo zaawansowanego lub przerzutowego raka jąder, nowotworów jajników, pęcherza moczowego oraz zaawansowanego raka płuc.

Przebieg chemioterapii

Lekarz prowadzący ustala indywidualny schemat cykli dla każdego pacjenta. Kuracja ma zwykle formę kilkudniowych sesji. Następuje po przerwa regeneracyjna, wspomagająca odbudowę zdrowych komórek leczonego narządu. Terapia może być prowadzona zarówno w domu, przychodni, ambulatorium albo szpitalu.

O wyborze miejsca decyduje stan chorego oraz zakres przyjmowanych leków. Po pierwszej chemii konieczny jest krótki pobyt w szpitalu, aby monitorować przebieg reakcji organizmu na kurację. Kuracja farmakologiczna oddziałuje niezwykle intensywnie na komórki rakowe, dlatego możliwe pogorszenie samopoczucia po chemioterapii świadczy o nadwrażliwości organizmu na stosowane leczenie.

Dolegliwości występujące związane ze stosowaniem chemii, m.in. nudności, zaparcia, biegunka, wypadanie włosów prowokują pytanie, jak przetrwać chemioterapię? O efektach i przebiegu kuracji niejednokrotnie decyduje nastawienie chorego. Pozytywne myślenie i optymizm oraz wsparcie rodziny mogą wpłynąć na przyspieszenie powrotu do zdrowia.

Wskazania do rozpoczęcia chemioterapii

• obecność komórek nowotworowych w orgazmie,
• niszczenie mikroprzerzutów,
• możliwe zastosowanie po zabiegach chirurgicznych, w celu całkowitego usunięcia komórek rakowych,
• zatrzymanie wzrostu dalszych komórek nowotworowych,
  choroby wywołanej przez pasożyty i drobnoustroje, m.in. zarażenie nicieniami, wągrzyca,
• zmniejszenie masy guza w pierwszym etapie terapii skojarzonej przed zabiegiem chirurgicznym.

Przeciwwskazania do chemioterapii

• podeszły wiek pacjenta,
• wczesny stopień zaawansowania nowotworu, kiedy można jeszcze stosować inne terapie,
• przeciwwskazania internistyczne,
• ciąża oraz karmienie piersią,
• nasilenie niekorzystnych objawów po chemioterapii uniemożliwiających prawidłowe funkcjonowanie pacjenta,
• brak zgody chorego.

Jak się przygotować do chemioterapii?

Ponieważ chemioterapia jest bardzo wyniszczająca dla organizmu, należy zadbać o jego prawidłowe nawadnianie oraz lekkostrawną dietę. Przed rozpoczęciem kuracji konieczne jest poinformowanie lekarza o rodzaju przyjmowanych leków, ograniczenie spożywania alkoholu oraz zaprzestanie palenia i ostawienie innych używek.

Warto mieć także na względzie nieco gorsze samopoczucie po chemii i wcześniej poprosić bliskich o ewentualne zorganizowanie transportu do szpitala lub pomoc w opiece nad dziećmi, czy w obowiązkach domowych.

Korzyści z chemioterapii

Chemioterapia oddziałuje intensywnie na cały organizm i dociera do najodleglejszych miejsc, niszcząc napotkane po drodze komórki nowotworowe. Kuracja stosowana samodzielnie lub w połączeniu z inną metodą leczenia onkologicznego, sprawia, że z roku na rok wzrasta liczba pacjentów powracających do zdrowia po ciężkich chorobach.

Jak się do niej przygotować i kiedy należy ją wykonać?

Co to jest chiropraktyka?

Chiropraktyka jest jednym z rodzajów niekonwencjonalnych terapii medycznej, skupiającej swoją uwagę na problemach układów mięśniowo-szkieletowego i nerwowego oraz wpływie tych zaburzeń na ogólny stan zdrowia pacjenta i jego samopoczucie. Najczęściej stosowana i największe korzyści przynosi stosowana w leczeniu dolegliwości nerwowo-mięśniowo-szkieletowych, w tym bólów kręgosłupa, szyi, karku, stawów rąk i nóg oraz bólów głowy.

Najczęściej stosowaną metodą terapii chiropraktycznej jest korekcja kręgosłupa. Celem takiego zabiegu jest przywrócenie stawom prawidłowej mobilności lub ograniczenie ich nadmiernej ruchomości, spowodowanej przebytym urazem lub kontuzją. Poprzez ucisk lub nastawę uszkodzonych stawów i tkanek w obrębie kręgosłupa, terapeuta, który ukończył kurs chiropraktyki, wspomaga leczenie pacjenta łagodząc ból i napięcie mięśni i pozwalając tkankom prawidłowo się goić.

Rodzaje innych metod leczenia stosowanych razem z chiropraktyką

Leczenie chiropraktyczne doskonale łączy się niekiedy z innymi metodami leczenia niekonwencjonalnego. Zalicza się do nich między innymi:

• leczenie ciepłem i zimnem, czyli termoterapia,
• stymulację impulsami elektrycznymi,
• techniki relaksacyjne,
• ćwiczenia rehabilitacyjne,
• doradztwo dietetyczne,
• odpowiednią suplementację.

Przebieg chiropraktyki

Pierwsza wizyta w gabinecie chiropraktyka trwa zwykle od 30 do 60 minut. W tym czasie terapeuta musi zapoznać się z problemami pacjenta oraz jego historią medyczną. Należy wtedy opowiedzieć chiropraktyk-owi o wszystkich doświadczanych negatywnych reakcjach organizmu, oraz o ewentualnych zdrętwieniach, mrowieniach, osłabieniu i innych występujących problemach z nerwami.

Po zebraniu dokładnego wywiadu medycznego chiropraktyk przechodzi do badania fizycznego pacjenta, w skład którego wchodzi przede wszystkim badanie zakresu ruchomości kręgosłupa. Terapeuta może też przeprowadzić inne badania, np. sprawdzić ciśnienie krwi czy wykonać prześwietlenia rentgenowskie, aby w pełni przygotować pacjenta do zabiegów. Wszystkie te czynności mają odpowiedzieć na pytanie, co powoduje dolegliwości, na które uskarża się pacjent.

Leczenie zaczyna się najczęściej już podczas pierwszej lub drugiej wizyty. Chiropraktyk może poprosić pacjenta o położenie się na specjalnym stole do masażu, gdzie przeprowadzi manipulację kręgosłupa. Najczęściej wykonuje się ją rękami. Obejmuje ona przemieszczenie stawów kręgosłupa na ich właściwe pozycje, przy pomocy ich delikatnych ucisków. Często tą procedurę nazywa się „nastawianiem” . Jest stosowana w celu wyprostowania kręgosłupa. Chiropraktyk może też stosować inne metody, takie jak masaż lub inne działania na tkankach miękkich. W czasie którejkolwiek z tych trerapii terapii nie powinno się odczuwać żadnego bólu.

Warto również wiedzieć, że przez kilka dni po chiropraktyce u niektórych pacjentów może występować uczucie zmęczenia, zesztywnienia, a nawet ból. Jest to spowodowane przystosowywaniem się ciała do jego nowego ustawienia, może to zająć trochę czasu.

Wskazania do zastosowania chiropraktyki

Leczenie chiropraktyczne jest najbardziej skuteczne w trzech przypadkach:
podostrych bólów kręgosłupa, jednak trwających 3 miesiące lub mniej,
nawracających i przewlekłych, chronicznych bólów kręgosłupa,
bólów pleców.

Przeciwwskazania do chiropraktyki

Nie powinno się obejmować terapią chiropraktyczną osób:

• ze złamaniami lub chorych na nowotwory kości,
• w zaawansowany stadium artretyzmu,
• chorych na infekcje kości i stawów,
• w przypadku poważnej osteoporozy (rozrzedzenia kości).

Jak się przygotować do chiropraktyki?

Przez rozpoczęciem terapii chiropraktyk musi poznać dokładną historię medyczną i styl życia pacjenta, dlatego wcześniej należy przygotować informacje dotyczące:

• przebytych wcześniej urazów i chorób,
• obecnych problemów zdrowotnych,
• przyjmowanych leków,
• stylu życia,
• diety,
• nawyków związanych ze snem,
• rodzajów aktywności i ćwiczeń fizycznych,
• doświadczanego stresu psychicznego,
• stosowanych używek (alkoholu, narkotyków, tytoniu).

Korzyści płynące z wykonywania chiropraktyki

Zdania na temat chiropraktyki są podzielone. Naukowcy i lekarze analizowali jej skuteczność w eliminowaniu bólów pleców, kręgosłupa, bólów ramion, a także są pomocne w leczeniu astmy, fibromialgii oraz bólów głowy. Większość tych badań skupia się na bólach odcinka lędźwiowego kręgosłupa i wskazuje, że manipulacja kręgosłupa może przynieść znaczne korzyści ludziom z tą dolegliwością.

Badania z 2010 roku potwierdzają, że terapia chiropraktyczna może pomóc nie tylko w przypadku bólów pleców, ale również bólów migrenowych, bólów kręgosłupa, a także chorób stawów górnych i dolnych kończyn.

Równocześnie wskazuje się, że terapia chiropraktyczna nie pomoże w przypadku zaawansowanej astmy, nadciśnienia i bóli menstruacyjnych. Nierozstrzygnięta natomiast pozostaje kwestia skuteczności chiropraktyki w leczeniu fibromialgii, bólów środkowego odcinka kręgosłupa, zespołu napięcia przedmiesiączkowego i rwy kulszowej.

Kiedy należy go wykonać?

Czym jest drenaż limfatyczny?

To jedna z metod fizykoterapii, której celem jest usprawnienie krążenia i odprowadzania limfy w organizmie. Dzieje się to za pomocą bardzo powolnego masażu z dominacją technik przesuwających, rozgniatających oraz uciskających tkanki miękkie. Terapeuta wykonuje tylko ok. 10-20 ruchów na minutę. Główną zasadą drenażu limfatycznego jest opracowywanie kolejnych technik, przechodząc od obwodu do miejsca położenia dużych węzłów chłonnych.

Rodzaje drenażu limfatycznego

Najczęściej wykonywane są zabiegi z wykorzystaniem tzw. szkoły polskiej i niemieckiej. Różnice pomiędzy obiema technikami są stosunkowo niewielkie. Polegają głównie na stosowaniu różnych rodzajów rozcierań. W wersji niemieckiej jest ich znacznie więcej, natomiast metoda polska charakteryzuje się dokładniejszym, co najmniej dwukrotnym opracowaniem okolic dużych węzłów chłonnych.

Zabieg z reguły trwa kilka do kilkudziesięciu minut, w zależności od powierzchni ciała, którą poddajemy zabiegowi.

Wskazania do wykonania drenażu limfatycznego

Działanie tej formy terapii jest bardzo uniwersalne, dlatego znajduje ona zastosowanie w różnorodnych jednostkach chorobowych, między innymi takich jak:

• żylaki podudzia,
• stany po zakrzepowym zapaleniu żył,
• stany wywołane zastojem limfy w organiźmie,
• choroby zastawek serca i mięśnia sercowego,
• reumatoidalne zapalenie stawów i choroby zwyrodnieniowe stawów obwodowych,
• stany po przewlekłych zapaleniach nerwów,
• porażenia spastyczne,
• zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa,
• stany po przewlekłych zapaleniach mięśni,
• zaburzenia gospodarki wodnej w mięśniach.

Przeciwwskazania do wykonania drenażu limfatycznego
Jako główne kryteria dyskwalifikujące pacjenta z wykonywania zabiegów drenażu limfatycznego uznaje się:

• temperaturę ciała powyżej 38 stopni Celsjusza,
• obrzęki i wysięki w wyniku stanów zapalnych,
• przerwanie ciągłości skóry,
• nowotwory i choroby zakaźne,
• zmiany dermatologiczne,
• ciąża.

Jak się przygotować do zabiegu drenażu limfatycznego?

Zaletą terapii drenażowej, że przygotowanie pacjenta zo zabiuegu nie jest czasochłonne. W przypadku drenażu limfatycznego twarzy, należy usunąć makijaż i oczyścić skórę twarzy.

Do drenowania pozostałych okolic także należy uprzednio oczyścić skórę. Masowane części ciała powinny być odkryte oraz łatwo dostępne dla terapeuty. Osoba wykonująca zabieg zaproponuje odpowiednią pozycję, która umożliwi postępowanie lecznicze na wybranej partii ciała oraz zapewni wygodę i komfort pacjentowi.

Efekty drenażu limfatycznego

Z czysto mechanicznego punktu widzenia, największym efektem drenażu limfatycznego jest po prostu przesunięcie zalegającej limfy w kierunku ujść żylnych oraz udrożnienie węzłów chłonnych. Pobudzenie układu limfatycznego sprzyja także usprawnieniu jego pracy oraz przyspiesza procesy odżywcze organizmu i usuwanie produktów przemiany materii. Opinie o drenażu limfatycznym wskazują również na jego skuteczność w poprawie funkcjonowania układu odpornościowego.

Czym jest eradykacja?

Terminem „eradykacja” określa terapię, która polega na całkowitej eliminacji niechcianego drobnoustroju z organizmu. Na przykład bakterię Helicobacter pylori usuwa się z błony śluzowej żołądka, żeby wyleczyć choroby wrzodowe żołądka i dwunastnicy oraz przeciwdziałać ewentualnym nawrotom tych schorzeń.

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia, bakterią Helicobacter zainfekowane jest aż 70 proc. populacji w krajach rozwijających się i ok. 30 proc. populacji w krajach wysokorozwiniętych. Nie w każdym zakażonym organizmie rozwija się jednak proces chorobotwórczy.

Metody eradykacji i przebieg terapii

Leczenie eradykacyjne wykorzystuje środki powstrzymujące wydzielanie kwasów trawiennych w żołądku. Do tego celu zwykle stosowane są leki z tzw. grupy inhibitorów pompy protonowej, a także dwa antybiotyki: amoksycylina i metronidazol. Kuracja eradykacji trwa ok. 2 tyg. Podczas niej leki należy przyjmować 2 razy na dobę. Gdy lekarz stwierdzi, że terapia nie jest efektywna, czyli że po jej przeprowadzeniu nadal helicobacter pylori dalej znajduje się w organizmie – leczenie kontynuuje się, ale już z użyciem innego zestawu antybiotyków. Na ogół to gastrolog zaleca stosowanie tetracykliny i metronidazolu oraz amoksycyliny i lewofloksacyny.

Jeśli i tym razem terapia nie okaże się skuteczna – trzeba dokonać oceny wrażliwości drobnoustroju na stosowane antybiotyki. Następnie lekarz ustali dawki według uzyskanych wyników. Potwierdzenie, czy eradykacja usunęła całkowicie Helicobacter pyroli – gdy objawy chorobowe ustąpiły, lub zmniejszył się stopień ich nasilenia, nie jest konieczne. Jednak testom sprawdzającym koniecznie muszą poddać się pacjenci z krwawieniem wrzodowym.

Do oceny efektywności kuracji służą m.in. metody nieinwazyjne. Są to testy oddechowe oraz testy wykrywające obecność antygenów bakterii w stolcu. W rozpoznaniu rozwoju Helicobacter w organizmie wykorzystuje się też test urazowy. Wykazuje on właściwą czułość, ale wymaga pobrania wycinka tkanki z żołądka inwazyjną metodą endoskopową.

Wskazania do podjęcia eradykacji

Do głównych wskazań do eradykacji należy choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy. Ta metoda wspiera również terapię powikłań schorzeń wrzodowych, takich jak krwawienia czy przedziurawienia wrzodów. Zaleca się również usunąć Helicobacter przed leczeniem niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi NSLPZ , ale tylko w przypadku, jeśli zaplanowano dłuższą kurację. Eradykację stosuje się również u pacjentów z silnymi zmianami zapalnymi śluzówki żołądka i dwunastnicy, polipami gruczołowymi i hiperplastycznymi, w stanach przedrakowych żołądka, lub gdy rak wystąpił u członka rodziny, a także po resekcji żołądka.

Poleca się ją chorym z problemami z niedokrwistością na tle niedoboru żelaza oraz tych pacjentów, u których występuje niedobór wit. B 12. Wskazaniem jest także chłoniak żołądka MALT, jednak w przypadku jego rozwoju na tle infekcji Helikobacter pylori. Objawy, takie jak dolegliwości bólowych albo uczucia pełności i dyskomfortu w górnej partii brzucha, mogą oznaczać konieczność zdiagnozowania tzw. dyspepsji czynnościowej, czyli niestrawnością. Dyspepsję można leczyć za pomocą eradykacji, jeśli wcześniejsze terapie okażą się nieskuteczne.

Przeciwwskazania do eradykacji

Przeciwwskazaniem do eradykacji jest na pewno krwawienie z przewodu pokarmowego. W takim wypadku terapię należy odroczyć do momentu ustania krwawień.5 Istnieją również jednostkowe przeciwwskazania co do stosowania niektórych antybiotyków. Przepisuje je jednak lekarz, który dobiera odpowiednie medykamenty indywidualnie do potrzeb pacjenta.

Lekarz specjalista rozważy także, czy terapia jest konieczna, ponieważ sama obecność Helicobacter pylori w żołądku nie jest konieczna do jej usunięcia. Jego ocena opiera się na analizie stwierdzonych u pacjenta dolegliwości i/lub schorzeń. Gdy nie występują objawy kliniczne choroby wrzodowej lub niebezpieczeństwo rozwinięcia się choroby nowotworowej jest znikome, a jedynie rozpoznano przewlekłe, powierzchowne zapalenie żołądka –wtedy zwykle eradykacja nie jest konieczna.6 Nie wolno nam jednak zapominać, że tak duży odsetek ludności zainfekowanej H. pyroli wiąże się z ogromnym ryzykiem nawrotów zakażenia.

Jak się przygotować do eradykacji?

Szczególnych przygotowań przed wykonaniem wymagają jedynie testy diagnostyczne7 i te sprawdzające skuteczność leczenia. Przed badaniem oddechowym pacjent powinien być na czczo przez minimum 6 godzin. Jeśli chory zażywa jakieś antybiotyki – musi odczekać minimum miesiąc po zakończeniu kuracji.

Dopiero wtedy może poddać się testom oddechowym. Kiedy pacjent leczy się solami bizmutu, również zobowiązany jest przerwać terapię na miesiąc przed testem. Gdy przyjmuje inhibitory pompy protonowej, musi zaprzestać ich przyjmowania na tydzień przed badaniem. Natomiast jeśli zażywa H2 blokery, należy odstawić je na 2-3 doby przed testem.

Przed wykonaniem testu z kału również należy zaniechać kuracji antybiotykami, solami bizmutu lub inhibitorami pompy protonowej, ale tylko na 2 tyg. Przed planowanym badaniem.

Test urazowy jest przeprowadzany podczas gastroskopii, więc pacjent musi przygotować się tak, jak do badania gastroskopowego. Ta metoda wykrycia obecności bakterii Helicobacter wymaga również diety ścisłej na 8 godz. przed badaniem. Nie wolno wtedy przyjmować żadnych pokarmów, a 4 godz. przed gastroskopią nie powinno się również pić napojów, palić papierosów, ani nawet nie żuć gumy.

Korzyści płynące z eradykacji

Eradykacja bakterii Helicobacter to zmniejszenie ryzyka rozwinięcia się bardzo wielu chorób, takich jak zapalenia żołądka typu B czy wystąpienia wrzodów trawiennych. Badacze szacują, że H. pyroli przyczynia się do powstania aż ok. 80 proc. chorób wrzodowych żołądka i 90 proc. schorzeń wrzodowych dwunastnicy.8 Metodę tę stosuje się w terapii wyżej wymienionych schorzeń oraz w celu zapobiegania ich kolejnym nawrotom.

Eradykacja nie tylko pomaga leczyć powikłania chorób wrzodowych żołądka i dwunastnicy, zmniejsza również ryzyko wystąpienia nowotworu, zwłaszcza u osób w grupie wysokiego ryzyka. Łagodzi stany zapalne śluzówki żołądka i dwunastnicy, a także eliminuje objawy niestrawności. Stosowanie tej metody w przypadku dyspepsji wciąż jednak budzi kontrowersje w środowisku medyczny.

Na czym polega ten zabieg i kiedy należy go wykonać?

Czym jest fango?

Fango to inaczej nazwa mułu, czyli szlamu pochodzenia wulkanicznego o dużej zawartości drogocennych składników mineralnych. Pojęciem tym określa się również szeroko pojęte lecznicze zabiegi z jego wykorzystaniem. Zastosowanie fango jest bardzo zróżnicowane – błoto ma działanie lecznicze, profilaktyczne, wspomaga rehabilitację i wpływa korzystnie na wygląd skóry. Fango pochodzi z Włoch. Właściwości tego surowca odkryto już w starożytności i do dziś z powodzeniem stosuje się je na polu medycyny alternatywnej oraz do zabiegów kosmetycznych.

Fango należy do peloidów, czyli podwodnych osadów bogatych w cenne minerały i mikroelementy szeroko wykorzystywane do celów leczniczych. Do grupy tej należy także borowina, określana mianem „fango borowinowego” dla zabiegów z jej wykorzystaniem.

Rodzaje fango

Zabiegi z wykorzystaniem fango dzielimy głównie na:

• Organiczne, w których skład wchodzi muł wulkaniczny, algi oraz mikroorganizmy, które odpowiadają za proces dojrzewania surowca. Ten proces często trwa kilka miesięcy.
• Nieorganiczne. W ich składzie znajduje się więć tylko fango wymieszane z wodą termalną.

Metody wykonywania fango

Zabiegi w ramach fangoterapii wykonuje się różnymi metodami, takimi jak:

• Zawijanie całkowite ciała. Przy pomocy tej specjalnej techniki pacjent zostaje owinięty w tkaninę pokrytą warstwą fango, następnie dodatkowo w folię i koc. Zabieg trwa od 30 do 60 minut.
• Zawijanie częściowe, czyli okłady polegające na zawijaniu w fango tylko określonej części ciała.
• Kąpiele dłoni lub stóp.
• Ugniatanie rękami masy fango
• Wskazania do zabiegów fango

Fango jest uważane za niezwykle uniwersalny surowiec leczniczy, który pomaga przy następujących problemach zdrowotnych:

• Przewlekłe bóle.
• Problemy z układem kostnym i mięśniowym, tym dolegliwości w okolicach odcinka szyjnego i ramion.
• Stany pourazowe, np. Złamania i skręcenia.
• Lumbago, czyli bóle w okolicy lędźwiowej.
• Zapalenie kości i stawów.
• Sztywnienie mięśni.
• Ból stawów i mięśni związany z reumatyzmem.
• Choroby zapalne
• Problemy skórne, takie jak neurodermit, łuszczyca.
• Zaburzenia natury psychicznej.

Przeciwwskazania do zbiegów fango

Rehabilitacja z wykorzystaniem fango ma silne właściwości rozgrzewające, które mogą okazać się niepożądane u niektórych pacjentów. Z zabiegów nie powinny również korzystać kobiety w ciąży oraz osoby z podwyższoną temperaturą ciała lub cierpiące na następujące schorzenia:

• Ostre stany zapalne
• Choroby układu krążenia, niewydolność serca
• Krwawienia, wrzody żołądka
• Choroby płuc
• Hipestezja.
• Planując zabiegi należy zawsze skonsultować swój stan zdrowia z lekarzem specjalistą.

Korzyści z zabiegów fango

Zabieg fango ma nie tylko działanie rehabilitacyjne, ale również właściwości odprężające, dlatego terapię tę poleca się osobom zestresowanym i znerwicowanym. Kobiety wykorzystują go jako środek pomagający w walce z cellulitem, ujędrniający skórę, oczyszczający z toksyn, pomocny w zachowaniu młodego wyglądu. Również jako środek zmniejszający dolegliwości i dyskomfort związany z menstruacją.